Aktuelni direktor rudnika, Nikola Šćekić podsjeća da su od početka globalne krize i krize energenata mnoge kompanije iskazivale interesovanje za ugalj iz Berana, među kojima i poznata firma iz Poljske, Karbon mejning
Potpuno hamiltonovska slika miholjskog sunčanog dana na Limu i čovjeka koji gazeći, s macolom i metalnom štangom u rukama, vadi iz vode grumenje uglja, ostala je, nažalost, nezabilježena, ali je otvorila apsurdnu priču o Beranama, gradu koji leži na rudi i rudniku koji godinama ne radi.
Ovaj čovjek to danas čini baš kao nekada u najsirotinjskijim vremenima, kada je ugalj izvađen iz Lima za mnoge porodice u naselju Hareme, s desne strane rijeke, značio opstanak za vrijeme dugih zima.
Stariji i vremešniji Beranci se prisjećaju kako su se nekada skoro sve haremske, starogradske porodice time bavile. Neko za svoje potrebe, a neko i za prodaju.
,,Odozgo od mosta kod Hotela Berane pa sve dolje do novog magistralnog mosta, i niže, svuda je ugalj u vodi. Naročito ga ima u godinama velikih vodostaja, kada Lim spere površinski šljunkoviti sloj i otkrije ga. Onda bi svi navalili i vadili”, priča taj stanovnik naselja Hareme.
U poratnim godinama, kako se prisjeća, postojao je pored Lima i prvi rudnik, odnosno organizovana površinska eksploatacija.
,,Radila je to tada država prije početka podzemne eksploatacije. Onda je nadošao Lim. Bila je to najveća povodnja koja se u ovom kraju pamti. Uništila je taj rudnik. Odnijela je i tada jedini gradski most”, prisjeća se ovaj čovjek.
I ne samo u Limu. Ugalj je, kako pričaju, ispod čitavog naselja Hareme. Veliki broj kuća porodica Efović, Đurišić, Beganović, Ćeranić, Folić, kao i mnogih drugih, leže upravo na uglju. U tom naselju možete čuti priče i o tome kako su ljudi, kopajući temelje, dolazili do uglja na jedva metar dubine.
Iskusni rudarski inženjeri stručno i precizno objašnjavaju kako, zapravo, čitavo Berane leži na velikoj ugljenoj ploči.
,,To na šta se nailazi, u Limu, u Haremima i na nekim drugim mjestima u gradu, samo su takozvani izdanci. Čitav grad, naime, leži na velikoj ugljenoj ploči debljine četiri i po, do devet metara, pa i više na pojedinim mjestima, kao što je to slučaj u selu Dapsići. Ploča ispod grada je na dubini od oko dvjesta metara. Upravo na toj dubini su i rudarski hodnici današnje jame Petnjik”, kažu stručnjaci.
Prema njihovim riječima ukupne rezerve uglja u takozvanom beranskom basenu procijenjene su na 167 miliona tona.
,,To su geološke rezerve. Bilansne rezerve, ili drugim riječima ono što je dostupno, iznosi oko trideset miliona tona. Od toga, opet, eksploatacione rezerve iznose dvadeset pet miliona tona. Bilansne rezerve samo jame Petnjik su oko šesnaest miliona tona, dok su dubinska nalazišta na obližnjem selu Polica devet i po, a u selu Zagorje oko tri i po miliona tona”, dodaju.
Rudarski inženjeri objašnjavaju i da ukupni resursi nijesu bukvalo nedostupni, već da kopanje ispod samog grada, koje se u Evropi odavno radi, kod nas nije isplativo, pri činjenici da su i tako velike zalihe lako dostupne.
Jama Petnjik beranskog Rudnika mrkog uglja, s druge strane brda Jasikovac, grada i naselja Hareme, otvorena je 1980. godine kada je završena eksploatacija u starom rudniku u Budimlji.
,,To je jedna od najbezbjednijih jama, sa najboljim uslovima. Pravo bogatstvo. Ima osam polja od kojih su otkopana samo tri. Sve smo pripremili i očistili. Samo da se pojavi neko ko bi bio zainteresovan da vadi ugalj, i proizvodnja bi mogla odmah da počne”, kaže aktuelni direktor ovog rudnika, Nikola Šćekić.
On podsjeća da su od početka globalne krize i krize energenata mnoge kompanije iskazivale interesovanje za ugalj iz Berana, među kojima i poznata firma iz Poljske, Karbon mejning.
,,Čini se da su oni bili najzagrijaniji da uđu u partnerski posao sa našom matičnom kompanijom. Poljaci su trebali da ulože svoje iskustvo i novu tehnologiju, ali nažalost, nijesu bili spremni da u potpunosti preuzmu i vlasništvo, i tako od tog posla nije bilo ništa. Dolazile su ove jeseni i neke takođe poznate rudarske firme iz Turske, ali opet ništa”, priča Šćekić.
Jedini preživjeli privredni kolektiv iz nekadašnje industrijske zone Rudeš u Beranama, Rudnik uglja, kroz proces tranzicije promijenio je dosta vlasnika.
Beranski rudnik uglja bio je 2001. godine prodat mješovitom vojvođansko-slovačkom preduzeću Gradeks HBP, sastavljenom od kompanija Gradeks iz Kule i HBP iz slovačkog grada Providza. Poslije nešto više od godinu između ova dva partnera izbili su nesporazumi koji su završeni tako što su Slovaci najprije preuzeli kompletno upravljanje, da bi se potom i sami nenajavljeno povukli iz posla i otišli iz Berana.
Tako je proizvodnja u jami Petnjik utihnula u novembru 2002. godine. Prodaja Rudnika uglja oglašavana je nakon toga devet puta prije nego ga je kupila kompanija Balkan enerdži, sa velikim planovima vezanim za izgradnju termo bloka i investicijama od 120 miliona eura.
Grčka firma Balkan enedži je malo prije kupovine rudnika u Beranama, avgusta 2007. godine, registrovana u Podgorici za poslove proizvodnje, prometa i usluga. Tada je zvanično saopšteno da je to podružnica grčkog koncerna Restis Group čiji je vlasnik milijarder Viktor Restis.
Početkom 2014. godine od grčkog biznismena Petrosa Statisa kupio ga je Metalfer iz Sremske Mitrovice.
Metalfer je krenuo ambiciozno i već poslije treće godine od početka privatizacije našao se na vrhuncu poslovanja, kada su imali tri smjene i 157 radnika. Tadašnji menadžment je čak najavljivao upošljavanje još stotinu radnika i proširenje proizvodnje.
A onda je u aprilu 2019. godine došlo do prekida proizvodnje i priče o tome kako vlasnici iz Srbije više ne mogu da pokrivaju gubitke koje rudnik pravi. Od tada se vode pregovori da se nađe model da se rudniku pomogne da radi bez gubitaka i da se pokrene proizvodnja.
Rudnik uglja za Berane ima posebnu vrijednost, jer osim što je u jednom trenutku zapošljavao stotinu i pedeset radnika, za njega je u reprolancu bilo vezano još dvadeset manjih firmi i njihovih zaposlenih.
Nove geopolitičke okolnosti, ekonomska i energetska kriza, aktuelizovale su pitanje aktiviranja ove jame i učinile posao podzemnog kopanja uglja isplativijim nego što je to bilo do prije energetske krize.
,,Već nekoliko mjeseci gajimo nadu da će se pronaći neko ko će pokrenuti mašine, ali to nikako da se desi. Mi smo učinili sve što je bilo do nas. Sačuvali smo jamu, održavamo je i čekamo da se učini nešto konkretno”, kaže direktor rudnika.
Konkretna nada beranskim rudarima data je još u vrijeme Vlade Zdravka Krivokapića, koji je prilikom posjete ovom gradu saopštio da je to skoro gotova stvar i samo pitanje dana. Da će se ruda odvoziti za Pljevlja gdje sa Termoeletranom postoji od ranije ugovor o preuzimanju proizvedenih količina. Kazao je i da će Rudnik u Beranama raditi koliko i termoelktrana. I nakon toga ništa.
I dok grad leži na uglju, Rudnik mrkog uglja u Beranama i dalje ne radi. Ugalj u ovom gradu vade jedino rijetki „limski rudari“, mada i taj zanat polako odlazi u zaborav. Osim ako cijene energenata i njihova nedostupnost ove godine, kao i neizvjesnost pred pitanjem i nepoznanicom šta donosi ova zima, ne pokrenu ponovo vodene kopače da se vrate tom poslu.
Tufik SOFTIĆ
DRUŠTVO4 sedmice
DANAS, SJUTRA4 sedmice
INTERVJU4 sedmice
U SJEĆANJU3 sedmice
Izdvojeno2 sedmice
INTERVJU4 sedmice
HORIZONTI4 sedmice
INTERVJU3 sedmice