Književnik Mladen Lompar preminuo je ove sedmice u Kotoru nakon duge i teške bolesti.
Lompar je bio pjesnik, esejista i kritičar, a objavljivao je likovne oglede i kritike.
Rođen je 1944. na Cetinju. Filološki fakultet je diplomirao u Beogradu. Radio je kao direktor Umetničkog muzeja Crne Gore, a bio je i glavni urednik časopisa Ars, predsjednik Crnogorskog PEN centra, potpredsjednik Dukljanske akademije nauka i umetnosti (DANU), član Matice crnogorske, Crnogorskog društva nezavisnih književnika.
Objavio je djela Pustinožitelj, Karabojno žitije, Tajni osvit, Noć poslije, Uzalud riječ, Prostor izgubljene svjetlosti, i Kako preživjeti Vizantiju.
Dobitnik je najvećeg crnogorskog, državnog priznanja, Trinaestojulske nagrade.
Mladena Lompara krasila su dva posebna dara: otmjenost i duhovitost. Bio je član Liberalnog saveza istaknuti pripadnik crnogorskog antiratnog pokreta, nepokolebljivi borac prtiv uvlačenja Crne Gore u mržnju i haos. Lompar je od sarađivao sa Monitorom od osnivanja. Bio je dio našeg tima u teškim vremenima. Zapaženi su njegovi prikazi o djelima crnogorskih slikara, koje je Monitor godinama objavljivao.
Prenosimo dio Lomparevog eseja o motivu mora u crnogorskom slikarstvu iz serije ogleda pod naslovom Simboli: ,,Simbol dinamike života. Sve dolazi iz mora i sve se u more vraća: to je mjesto rođenja, preobrazbi i ponovnih rođenja. More kao voda u kretanju simbolizira prijelazno stanje između još apstraktnih mogućnosti i određenih zbiljnosti, situaciju ambivalentnosti, a to je još nesigurnost, neodlučnost, što može završiti dobro ili loše. Otuda je more u isti mah slika života i slika smrti. (Rječnik simbola)
More i sunčani navez Mediterana su vječite teme crnogorskog slikarstva.
Počev od slikara tzv. prve generacije, slikanje vazduha nad predjelima Mediterana Pera Počeka, more je ,,…u isti mah slika života i slika smrti.” Motiv iz Portičija Đoka Popovića je, kao i Počekova Vršidba, svjetlosni udar što potire logičnu oštrinu kontura, inače karakterističnu za njegova dotadašnja platna. Predstavlja vrelinu primorskog podneva, kad mrtvilo i klonulost pritisnu pusti predio. Tu i drveni pristan za čamce djeluje kao stonogo, umorom savladano čudovište, koje se nekako dovuklo do plave vode i zagazilo u nju, da se osvježi….
Mediteranska svjetlosna riznica je Đoka Popovića predodredila za bliskost aktuelnim tokovima umjetnosti, isto kao Kostu Milićevića, čiji se impresionizam javljao, postupno, preko realizma i plenerizma. Mukotrpnost života i nemaština, stvorili su od njega produhovljenu, oštroumnu i sarkastičnu osobu. Godine 1914. mobilisan je i upućen u Veles, a 1916. obreo se na Krfu, gdje je u miru plavih prostranstava iz kojih izranja ovo ukleto ostrvo dosanjao lepršavu konstrukciju impresionizma. Na žalost, sačuvano je malo ovih djela, jer je mnoga platna, koja nijesu zadovoljavala njegov prefinjeni ukus, sam uništavao. Najbolja, kakvo je Ostrvo s crkvom iz cetinjske Nacionalne galerije, karakteriše pastuoznost i ritmička usaglašenost poteza, i melodioznost prigušenog zvuka.
Milo Milunović je do kraja života ostao vezan za Crnogorsko primorje. Sve te vrše, ribe, čaplje, korpe, radosti primorskih osvita, to more, plavetnilo, kamenje itd. sa njegovih monumentalnih slika, nastalo je u kratkim i nadahnutim likovnim zabilješkama što ih je svakog ljeta pravio na plažama Budve i Svetog Stefana. Kasnije su one, uz mukotrpnost stvaralačkog grča i prilježan rad izrastala u platna danas nezaobilazna u izučavanju savremene crnogorske umjetnosti.
Milunovićev ekspresionizam (možda i ekspresionizovani moderni klasicizam) naročito je izražen u skicama (Iz okoline Budve, Primorski pejzaži), dok je na slikama (Korpa sa rakovima – 1959, Sveti Stefan – 1958, Ribe itd) stišaniji, kontrolisani vremenskim i prostornim razmakom između vizije i realizacije slike. Polovinom sedme decenije rekviziti postaju simboli a slika sinteza postojanja. Tragični suton iz 1965, je simbol prozalnih gostiju na vječitom rumenilu ,,sučeve pogibije” i žubora talasa. Slično osjećanje ,,slika” i prefinjeni moderni grčki pjesnik Nikifor Vretak u pjesmi Zalazak sunca:
Safirne promene, svečanosti svemoći!
muzika islikan vodenim šarama,
a kad neko počne da meri boje – pobubi svoje prste,
počinje ponovo od početka i od čuda plače!
Otvaraju mi se usne i duša mi ispušta svetlost.
(prevod Ksenija Maricki Gađanski)
Dva krila iste ptice… Neponovljive u oba slučaja. Kod Milunovića to je sublimacija trenutnih posezanja za idealom, tonsko sazvučje, kompozicija i egzekucija u ravni sa zahtjevom nutrine. Ova slika je nezaobilazna u pravdanju Milunovićevog uzvišenog mjesta u savremenoj umjetnosti.
Mato Đuranović je bio veliki pjesnik Boke. Školovao se prvo u Zadru, potom u Americi, gdje je od profesora Arhila Gorkog i američkih apstraktista, pretrpio odlučujući uticaj, koji nešto kasnije modifikuje i ugledanjem na meksičke socijalne slikare Diega Riveru i Karla Montenegra. Tako stvara specifičnu simbiozu, jednu vrstu konstruktivnog slikarstva. Taj pomalo samonikli i zakašnjeli postkubizam, kao kod Lotovih učenika koristi perspektivu i, veću stilizaciji koja ne znači kubističko transponovanje.
Povratkom u Boku Kotorsku, postaje njen najodaniji interpretator. More i kamen, vizije prirode i vječita sanjarenja zaliva. U tim djelima napušta konstruktivno slikarstvo i definitivno se opredjeljuje za ekspresionizam. Tada nastaju najljepša djela Boke: Begonije, Kamenarska simfonija, Crkva Sv. Save u Morinju, Prčanj, Proljeće, Plava ptica itd.
Trajnu vezanost za more imaju platna Đorđa Pravilovića. Stvorio je izuzetno djelo čvrste strukture, majstorske realizacije i lirskog senzibiliteta. Vizije palastura, riba, morskih uvala, dugih plaža, ptica nad talasima…, su bajkoviti svijet dragocjen i jedinstven u crnogorskoj umjetnosti 20. vijeka.
I Luka Berberović pored pejzaža u ranoj fazi, lirske prostore Boke i idilični život njenih žitelja transformiše u sirealne vizije. Nešto kasnije, uvećava format i scene smješta u imaginarne prostore kojima kontroliše kompoziciju i svjetlost.
Na platnu Plaža, Branislav Sekulić slika predmete i detalje prirode (plavo drveće, svedeno na dimenzije ukrasa) kao svojevrsne simbole na ,,pjeni od mora”. I ovdje je pozadina realno islikano nemirno more i horizont, ali je platno puno svijetla koja ponekad djeluje kao slikarev cilj. Tu mediteransku svjetlost ovih prostora, titravu i gotovo opipljivu, često su slikali naši majstori, počev od Pera Počeka, čija je bila opsesivana tema…”
R.М.