ČUVAJMO MIR, PAMTIMO STRADANJA I GENOCID, SREBRENICA 1995-2015., Međunarodna naučno-stručna konferencija, Univerzitet u Travniku, Pravni fakultet, Kiseljak, 30. maj 2015.
Dvadeset je godina od najvećeg zločina u Evropi posle Drugog svetskog rata. Tim povodom, najpre sledi jedna kratka, ali značajna konceptualizacija, zatim bilans kažnjavanja odnosno (ne)kažnjivosti ovog zločina, i, na kraju, odgovor na pitanje: Šta da se radi, posebno u uslovima regionalnih, evropskih i svetskih pogoršanja, koja se odvijaju u poslednjih nekoliko godina.
KONCEPTUALIZACIJA
Genocid u Srebrenici 1995. sastavni je deo genocida nad Muslimanima odnosno Bošnjacima, počinjenog u postjugoslovenskim ratovima, na teritorijama Bosne i Hercegovine, Srbije i Crne Gore, od strane odgovarajućih vojno-političkih vrhova i njihovih neposrednih izvršilaca. Zbog poznatih razloga, žrtve postjugoslovenskih ratova, u najvećoj meri, bili su upravo Muslimani odnosno Bošnjaci, posebno u Bosni i Hercegovini, ali su žrtve, pa i genocidne žrtve ovih ratova, u izvesnoj meri, bili i Srbi, Hrvati i ostali, u ovim zemljama, kao i u Hrvatskoj i drugim postjugoslovenskim zemljama, od strane odgovarajućih vojno-političkih vrhova i njihovih neposrednih izvršilaca.
Gornja konceptualizacija razlikuje se od vladajuće političke istine i kao takva zahteva još najmanje tri kratka komentara. Prvo, ona se suprotstavlja vladajućoj pa i vladajućoj pravosudnoj istini o genocidu ograničenom u ProstoruVremenu isključivo na Srebrenicu 1995. Drugo, ona izražava i poštuje razliku i vezu između naučne i pravne istine, jer zna da nauka i pravo imaju svoje povezane, ali i različite autonomne domene, te da i jedna i druga, svaka sa svoje strane, i svaka na svoj način, doprinose utvrđivanju kompleksne istine. I treće, najznačajnije, ona se temelji na univerzalnoj prirodi i neophodnosti kažnjavanja najtežeg i nezastarivog zločina genocida, to jest na činjenici da ovaj zločin nije samo zločin protiv ovog ili onog pojedinca i naroda, nego, istovremeno, i protiv čovečanstva kao celine i čoveka kao vrste, te da, kao takav, zahteva i suprotstavljanje i kažnjavanje od strane svih, a ne samo od strane onih koji su njime neposredno pogođeni (Čekić, 2012).
BILANS KAŽNJAVANJA, ODNOSNO (NE)KAŽNJIVOSTI GENOCIDA
U najkraćem, što se više približavamo našem vremenu i prostoru, ovaj bilans je sve lošiji i lošiji. Početak i prvih desetak godina međunarodnog krivičnog pravosuđa odnosno Haškog tribunala za bivšu Jugoslaviju, bili su najviše ohrabrujući. Prve pa i jedine pravosnažne presude za genocid u Srebrenici pripadaju upravo ovom vremenu i tribunalu. U poslednjih desetak godina, međutim, i ovaj tribunal sve više zapada u močvaru loše međunarodne realpolitike. Ovo poslednje još više važi za onu skoro oslobađajuću presudu Međunarodnog suda pravde u Hagu iz 2007, po tužbi za genocid, koju je Bosna i Hercegovina podigla protiv SRJ odnosno Srbije i Crne Gore.
Još lošiji bilans (ne)kažnjivosti je u postjugoslovenskim zemljama. U zemljama u kojima su osnovana specijalna tužilaštva i sudovi za ratne zločine, određeni rezultati postignuti su u prvim godinama njihovog delovanja, sa protokom vremena ovi rezultati postajali su sve bleđi. Jasno je i zbog čega. Čak i tamo gde je bilo formalne smene vlasti, pa i prvih ohrabrujućih političkih promena, danas su na vlasti uglavnom one iste, samo reciklirane, i samo retorički reformisane, zamaskirane i „evropeizirane”, ratnonacionalističke oligarhije iz „olovnih” 1990-ih.
A moja Crna Gora jedina je od svih postjugoslovenskih zemalja pa i šire u kojoj u poslednjih četvrt veka nije došlo čak ni do formalne smene vlasti. Pa su zbog toga i rezultati u oblasti gonjenja i kažnjavanja ratnih zločina, a među ovima i najtežeg i nezastarivog zločina, genocida – najlošiji. O tome uverljivo svedoči i Krivična prijava protiv vrha vlasti i vrhovnih državnih tužilaca Crne Gore, za nateži i nezastarivi zločin genocida 1994-2014, u vezi sa slučajem Ibrahima Čikića, koju sam, zajedno sa dvojicom kolega, podneo 14. septembra 2014. Prijava za zločin koji čeka da bude procesuiran punih dvadeset godina (Popović, Kočan, Pavlović, 2014; Čikić, 2008).
ŠTA DA SE RADI?
Ozbiljnost pa i dramatičnost gornjeg pitanja, posebno je aktuelizovana i naglašena u svetlu skorijih regionalnih, svetskih i evropskih pogoršanja, koja ne mogu da sakriju čak ni sve službene birokratske retorike, pune manipulativnog vlastodržačkog optimizma. Događaji u Zvorniku i Kumanovu 2015. samo su vrh ledenog brega, kada je reč o našim domaćim, lokalnim i regionalnim pogoršanjima. Krize u Siriji i Ukrajini, samo su manifestacije, novog, neregulisanog, divljeg i opasnog multipolarizma, sa ograničenim i smanjenim, ali ne manje opasnim evro-atlantsko-azijskim recikliranjem novog, vašingtonsko-moskovskog, mekejnovsko-putinovskog „hladnog rata”. Kriza u Grčkoj, samo je finansijski izraz sve većeg desničarskog pogoršanja, isklizavanja i slabljenja Evrope, eurozone i EU.
Kada je o ovoj poslednjoj reč, posebno je interesantna takozvana klauzula balansa. Reč je o klauzuli kojom EU/EK, u tekućoj evro-integraciji Crne Gore, retorički preti vladajućoj crnogorskog oligarhiji, dok ovu istu oligarhiju, istovremeno, i zajedno sa Vašingtonom, realpolitički pa i saučesnički podržava u svemu pa i u izbegavanju odgovornosti za ratne zločine (Popović, 2012). A, znamo, nekažnjivost zločina, put je u njihovo ponavljanje. U novi strašni behemotski haos na ovim prostorima. Tako da onu EU/EK retoričku klauzulu balansa realpolitički prati EU/EK klauzula haosa.
Uprkos svim ovim pogoršanjima, zapravo upravo zbog njih, posvećenost, odlučnost i nepokolebljivost svih nas koji se zalažemo za kažnjavanje i kažnjivost genocida u Srebrenici 1995. i svih drugih genocida i ratnih zločina iz postjugoslovenskih ratova 1990-ih, mora biti još veća. „Do kraja svijeta i vijeka. Bez odustajanja i uslova. Jer se u našoj kao i svakoj drugoj zajednici samo tako može očuvati minimalna ljudskost. Ako ne drugačije , a ono makar kao sjeme za neku dalju budućnost.” (Popović, Kočan, Pavlović, 2014: str. 4)
LITERATURA
Čekić, Smail (2012). Genocid i istina o genocidu u Bosni i Hercegovini. Sarajevo: Institut za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava Univerziteta u Sarajevu.
Čikić, Ibrahim (2008). Gdje sunce ne grije. Podgorica/Sarajevo: Inicijativa mladih za ljudska prava. Edicija Dokumenti.
Popović, Milan (2012). „O saučesničkoj odgovornosti dela međunarodne zajednice,” Politički i vojni značaj odbrane Sarajeva 1992-1995, Međunarodna naučna konferencija, Institut za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava Univerziteta u Sarajevu, Vlada kantona Sarajevo, Sarajevo, 29. februar – 1. mart 2012.; Popović, Milan (2012). AlterVizija: Balkanska postmoderna 7. Podgorica: Vijesti; www.milanmpopovic.info.
Popović, Milan, Kočan, Esad, Pavlović, Koča (2014). „Krivična prijava protiv Mila Đukanovića, tadašnjeg i današnjeg Predsjednika vlade Crne Gore, i tadašnjeg a najvećim dijelom i današnjeg vrha crnogorske vlasti, za najteži i nezastarivi zločin genocida 1994-2014. po članu 426 Krivičnog zakonika Crne Gore, kao i protiv Vrhovnih državnih tužilaca i njihovih involviranih saradnika u ovom periodu, za saučesništvo pomaganjem počiniocima ovog zločina da izbjegnu pravdu: slučaj Ibrahima Čikića, žrtve i svjedoka ovog zločina,” Vrhovnom državnom tužilaštvu, Vladi i Skupštini Crne Gore, domaćoj i međunarodnoj demokratskoj javnosti, Podgorica, 11. septembar 2014.