Dvadesetog avgusta navršile su se dvije i po decenije od mitinga solidarnosti u Titogradu, koji je bio uvod u takozvanu antibirokratsku revoluciju nakon koje je na ulici smijenjeno dotadašnje crnogorsko rukovodstvo, a vlast preuzeli ,,mladi, pametni i lijepi” Momir Bulatović, Milo Đukanović, Svetozar Marović…. Miting solidarnosti bio je i početak realizovanja velikosrpskog projekta koji je doveo do krvavog raspada Jugoslavije.
Održavanje protestnog skupa kosovskih Srba i Crnogoraca u Titogradu prvi put je, telefonski, zatražio od Opštinske konferencije Socijalističkog saveza radnog naroda Titograda Miroslav Šolević 15. avgusta 1988. radi, kako je rekao, ,,posjete grupe Srba i Crnogoraca sa Kosova u Titogradu”. Kosovski Srbi i Crnogorci tvrdili su da su ugroženi od Albanaca i tražili su ukidanje autonomije Kosova.
Dva dana kasnije, 17. avgusta, na zatvorenoj sjednici crnogorski čelnici su zaključili da miting može imati ozbiljne političke implikacije na političko-bezbjednosnu situaciju u Titogradu i Crnoj Gori. Predsjednik Predsjedništva CK SK Crne Gore dr Miljan
Radović obavijestio ih je da je pokušao da stupi u kontakt sa glavnim
organizatorom protesta – Slobodanom Miloševićem kako bi ga ubijedio da spriječi okupljanje u Podgorici. Radović nije uspio da razgovara sa Miloševićem.
I tako je 20. avgusta u Crnoj Gori održan prvi promiloševićevski miting. Taj datum nije izabran slučajno – bio je to rođendan Slobodana Miloševića, kojeg su njegove pristalice zvale srpski vožd.
Miting je zvanično najavljen kao socijalni protest zbog navodno teškog ekonomskog stanja u zemlji. Bilo je to vrijeme bujanja nacionalizama i manipulisanja svim i svačim u tadašnjoj Jugoslaviji, pa su populistička okupljanja imala plodno tlo i u Srbiji i Crnoj Gori, sve očiglednije prerastajući u revolt prema tadašnjem crnogorskom rukovodstvu.
U ljeto te godine, prije mitinga podrške kosovskim Srbima i Crnogorcima, više puta je provjeravana odanost crnogorskog rukovodstva srpskom. Prvo je po scenariju iz Beograda pokušano organizovanje političkih zborova radnika u Crnoj Gori radi podrške srpskom rukovodstvu i njegovoj politici prema Kosovu. Pošto se u tome nije uspjelo, stigao je zahtjev da se takvi zborovi organizuju u djelovima preduzeća čija su matična sjedišta u Srbiji.
Predsjedništvo CK SK Crne Gore zatražilo je od opštinskih komiteta SK da te političke aktivnosti, dirigovane iz Beograda, ne dozvole u svojim opštinama.
I Centralni komitet SKJ je na sjednici 29. jula 1988. godine usvojio odluku o zabrani mitinga, ali su, uprkos tome, Miloševićeve pristalice odlučile da organizuju miting u Titogradu.
Služba državne bezbjednosti Crne Gore je u akciji Korab razotkrila da se radi o organizovanom puču kojim je dirigovao Miroslav Šolević. Na titogradskom mitingu Šolević se nalazio iza bine i davao znak mitingašima kad treba da pjevaju nacionalističke pjesme i uzvikuju parole Hoćemo oružje, Dajte nam oružje…
Srbi i Crnogorci sa Kosova počeli su da pristižu u Titograd tog vrelog 20. avgusta u rano jutro – autobusima, automobilima i vozom. Procijenjeno je da ih je bilo oko 2.000. Istovremeno, pristizali su i građani iz drugih krajeva Crne Gore, a stiglo je i desetak putničkih automobila iz Trebinja.
Kolona titogradskih taksista otišla je na Bioče da susretne kosovske Srbe i Crnogorce. Tu su im priredili srdačan doček i potom se, uz jeku sirena, dugačka kolona vozila slila u Titograd. Kolona vozila je oko devet sati prošla titogradskim ulicama. Zaustavili su se kod nedavno srušenog hotela Crna Gora i odatle pješke, takođe u koloni, prošli su glavnom titogradskom ulicom. Na čelu kolone nalazilo se i jedan sveštenik.
Tada se prvi put pojavila ikonografija koja je kasnije godinama bila nezaobilazna na raznim protestnim skupovima. Pjevane su srpske nacionalističke pjesme, skandirano Slobodanu Miloševiću, nošene su Njegoševe i Karađorđeve fotografije…
Prije mitinga i na njemu skandirano je: Mi smo vaša braća, Život damo – Kosovo ne damo, Kosovo je Srbija, Stradanja na Kosovu su i naša stradanja, Od Kanjiže do Prizrena Srbija je jedna zemlja, Hoćemo nepodijeljenu Srbiju, Tražimo miran san srpskoj i crnogorskoj djeci na Kosovu, Dolje birokratija, živjela radnička klasa, Hoćete li dozvoliti da odemo sa vjekovnih ognjišta…
Pjevane su pjesme Ko to kaže ko to laže, Listaj goro cvjetaj cvijeće, Crna Gora u boj kreće, Igrale se delije…
Pobjeda je objavila da je „više od 25.000 žitelja glavnog i drugih gradova Crne Gore jednodušno na današnjem mitingu solidarnosti dalo podršku opravdanim zahtjevima Srba i Crnogoraca sa Kosova da se odlučnije, brže i energičnije i odgovornije suzbije kontrarevolucionarno djelovanje albanskih nacionalista i separatista” .
Miting je nakon zvaničnog dijela na titogradskom trgu nastavljen ispred hotela Crna Gora, gdje su govorili Batrić Jovanović i Miroslav Šolević ističući ,,da je narod iz Crne Gore oprao mrlje sa svog obraza”.
Istog dana mitingaši su otputovali za Kolašin gdje je su u poslijepodnevnim satima održali miting iako on uopšte nije bio prijavljen.
Predsjedništvo OK SK Prištine je povodom organizovanja mitinga u Titogradu izdalo saopštenje u kome je navedno da to nije put i način za rješavanje problema i da je dužnost članova SKJ da se bore protiv tih pojava koje su suprotne stavovima najvećih organa SKJ.
Nekoliko mjeseci kasnije, Predsjedništvo CK SKJ je (8. oktobra) zaključilo: „Nacionalističke snage pokušale su iskoristiti protestni skup u Titogradu da pučističkim putem smijene rukovodstvo SK Crne Gore i da ugroze njen ustavni položaj kao ravnopravne članice jugoslovenske federacije. Zloupotrebljavajući gostoprimstvo crnogorskog naroda i djelujući na platformi srpskog nacionalizma, takve militantne grupe i pojedinci, u savezništvu sa svojim istomišljenicima u Crnoj Gori, sve agresivnije dovode u pitanje postojanje crnogorske nacije, njene istorije, kulture…”
No, ubrzo nakon tih upozorenja najvišeg jugoslovenskog partijskog rukovodstva u Titogradu je održan novi miting na kojem su njegovi učesnici tražili smjenu crnogorskog rukovodstva. Zahtjev im nije ispunjen, ali puč je uspio 11. januara 1989. godine. Tada je u glavnom gradu Crne Gore organizovano novo ,,događanje naroda” i kompletno crnogorsko državno i partijsko rukovodstvo podnosi ostavku. Na političku scenu stupaju Momir Bulatović, Milo Đukanović, Svetozar Marović i ostali ,,mladi, pametni i lijepi” koji su od Crne Gore stvorili ovo što imamo danas – državu nesmjenjive vlasti, državu kriminala, siromaštva, korupcije…
Veseljko KOPRIVICA