Ni mrtvi mira nemaju. Za desetine Roma, koji su bježeći od kosovske ratne drame 1999. godine, u crnogorskim vodama, pod sumnjivim okolnostima, izgubili život pokušavajući da se prebace na slobodnu italijansku obalu, do danas – pravde nema. Kako da je bude: četrnaest godina crnogorsko pravosuđe nije donijelo niti jednu presudu u slučaju potapanja broda Mis Pat. Sumnja je više nego opravdana – zločin se zataškava.
Sredinom ratnog avgusta, pod okriljem noći, na improvizovani brod (dovezen iz SAD, registrovan 1998. godine za ribarenje) usidren na plaži Jaz kod Budve, ukrcalo se oko 70 ljudi, mahom Roma. Nijesu marili za bezbjednost oni koji su zarađivali njemačke marke po glavi ukrcanog: iako je motorni čamac bio registrovan za prevoz šest osoba i dva člana posade, isplovili su na pučinu. Romi su se, loveći, svega nekoliko sati nadali boljem životu.
Onda se raspršila nada: u brodolomu je nastradalo 35 osoba. Njih 13 je identifikovano. Ostali su nestali. Talasi su pojedine izbacili na obale. Žene, djecu… Udavili su se. Identifikovani su na odjeljenju za sudsku medicinu u KBC-u u Podgorici, između ostalih: Vladimir Vasić iz Malog Mokrog Luga kod Beograda, Mehmeti Ramojana iz Niša, Nazmija Bajrami iz Srbice, Emanuela Imeri iz Zemuna, Nađija Abdulahi iz Prištine, Nadžija Sadiković iz Bujanovca, Marijana Feratović iz Knjaževca, Dragana Feratović iz Knjaževca, Hatidža Asani iz Zemuna, Bajram Dalipi iz Sremčice, Sevdija Bajramaj iz Peći i Muharem Salihi iz Gnjilana. Imena ostalih potonula su zajedno sa tijelima. Na dno Jadrana.
Na crnogorskom kopnu i dalje se, sistematski, davi istina o mrtvim Romima. Pravni lavirint. Postupak je prvo vođen u Osnovnom sudu u Baru, od avgusta 1999. godine. Suđenje je započeto tek februara 2003. godine, pred krivičnim vijećem sudije Gorana Šćepanovića. Onda, nakon nekoliko godina suđenja, zamjenik tužioca u Baru Svetlana Pavlović mijenja pravnu kvalifikaciju krivičnog djela: umjesto ,,nehata”, navodi se da je krivično djelo izvršeno “sa umišljajem”.
Počinje nova istraga. Spisi predmeta, aprila 2004. godine, dolaze u podgorički Viši sud. Više od dvije godine traje istraga, nakon čega, posljednjeg dana oktobra 2006. godine, tužilac podiže optužnicu (sedam godina nakon nesreće!) protiv okrivljenih za „teško djelo protiv opšte sigurnosti”. Sudi se: Podgoričaninu Agimu Gašiju, Ramadanu Baljaju, Išmetu Baljaju (u bjekstvu), kao i Refiku Hodžiću (upravljao brodom, takođe u bjekstvu), Joku Nikaljeviću iz Kotora i Budvanima Goranu Đuričkoviću i Saši Boreti (osuđen na 30 godina zatvora zbog podstrekivanja na ubistvo Slavoljuba Šćekića). Sutikinja je Seka Piletić.
U optužnici stoji da su Agim Gaši, Ismet i Ramadan Balja raseljenim Romima sa Kosova obećali prevoz do Italije, uz novčanu naknadu. Sa Nikaljevićem, Boretom, Đuričkovićem i Hodžićem su se dogovorili da obezbijede čamac, pa su u noći, između 15. i 16. avgusta 1999. godine, brodom Mis Pat krenuli preko Jadrana.
Nije tu kraj decenijskom pravnom galimatijasu. Na glavnom pretresu održanom septembra 2009. godine Piletić odgađa suđenje na neodređeno – odbrana traži da se optužnica prevede na romski jezik. Sutkinja Piletić, kasnije, prelazi u Apelacioni sud Crne Gore, pa predmet prelazi u ruke sudije Zorana Šćepanovića. On je, tokom jednog ročišta, konstatovao da su četiri svjedoka iz procesa preminula: Redžep Šaćipi, Nebojša Vasić, Uka Krasnići i Balja Nailja.
Šćepanović je nedugo potom iz Višeg suda vraćen u Osnovni sud u Podgorici. Predmet ponovo čeka. Zadužuje ga tada novoizabrani sudija Višeg suda Predrag Tabaš. Suđenje je odgođeno za kraj februara 2011. godine. Pretres počinje iznova. Kako tada, tako danas: ništa od presude. Ni prvostepene, a kamoli pravosnažne.
Prošlog avgusta predstavnici Romskog centra za strategiju, razvoj i demokratiju, sa sjedištem u Srbiji, saopštili su da je u noći između 15. i 16. avgusta 1999. ubijeno više od sto osoba romske nacionalnosti ,,koji su kao žrtve organizovane trgovine robovima – ljudima dovedeni do obale na plaži Jaz kod Budve i ukrcani na više plovila, a najviše na brod smrti Mis Pat br. 722, dok su ostale žrtve ukrcane na dva glisera”.
Iz te organizacije, prenijeli su mediji, dodali su i da policija, vojska, kao ni spasilačke službe Republike Crne Gore nijesu organizovale potragu, ni pomoć da se utopljenici spasu od momenta pronalaska jedinog preživjelog do pronalaska prvih 17 leševa. Brod, kako su rekli, ni do danas nije izvučen sa dna mora, kao ,,dokazni materijal zločina nad Romima u Crnoj Gori”.
U saopštenju je, između ostaloga, pisalo da istraga nikad nije obuhvatila sve osobe odgovorne za smrt Roma. Da niko od vlasti na bilo kom nivou nije odgovarao. Da se godinama prebacuje odgovornost između sudova i pravosudnih institucija u Crnoj Gori. Da nikada nije izvršena DNK identifikacija. Da nije organizovana potraga za leševima na moru. Da porodicama nastradalih nije vraćen novac, nakit. Da Crna Gora nije platila prevoz ubijenih Roma. Da zvanična Podgorica nije pomogla da se sahrane. Da se namjerno godinama odugovlači pokretanje istrage i sprovođenje sudskog procesa. Da Crna Gora nije zatvorila krivce. Dijagnoza!
Iz centra su kazali i to da je Vlada Crne Gore odbila njihov predlog da se mirnim putem riješi pitanje odštete i izgradnje memorijalnog kompleksa za žrtve. Međunarodnom sudu za ljudska prava u Strazburu, 2010. godine, podnijeli su i tužbu.
Na ročištu održanom prošlog septembra, pročitan je iskaz Nebojše Vasića, preminulog 2001. godine. Priča o svom bratu,Vladimiru: ,,Razmišljao je da ilegalno ide u inostranstvo. Sa suprugom Jovankom i četvoro djece starosti od jedne do 12 godina otišli su autobusom u noći između 6. i 7. avgusta 1999. Po dolasku u Podgoricu, javio mi se iz kuće Agima. Trebalo je da putuje u Italiju. Nekom Agimu iz Podgorice je trebalo da se plati za prevoz djece, a cijena se kretala od 500 do hiljadu njemačkih maraka, a odraslih 2.000 do 2.500 DEM.”
Poslanik Demokratskog fronta Koča Pavlović tvrdi da je, po toj tarifi, u te dvije godine u Italiju ilegalno prebačeno oko 16.000 ljudi. ,,To nijesu bile samo izbjeglice koje su došle sa teritorije Kosova u Crnu Goru, nego i neki koji su bili izbjegli u Srbiju, pa su onda porodičnim vezama saznali za mogućnost da preko Crne Gore pođu u Italiju. Čitava operacija bila je vrijedna oko 30 miliona maraka.”
Pavlović tvrdi da se radi o nespornom slučaju organizovanog kriminala, i to o velikoj organizovanoj kriminalnoj akciji. ,,Tada se ideja o kriminalnom transportu ljudi, trgovini ljudima, jer se i to podvodi pod trgovinu ljudima, pojavljuje kao nešto što ovdje nailazi na političku podršku. Ti ljudi su bili transportovani brodovima švercerskim kanalom, koji je već bio ustanovljen i uhodan kroz dugogodišnji šverc cigareta.”
Treba podsjetiti na važan momenat: u to vrijeme veliki talas izbjeglica zapljusnuo je Crnu Goru, od kojih su mnogi željeli da napuste Saveznu Republiku Jugoslaviju. Prema izvoru Monitora, koji je insistirao na anonimnosti, od lukrativnog posla transporta Roma preko Jadrana koristi nijesu imali samo javnosti nepoznati izvođači radova. ,,Posao tog zamaha i sa tolikim novcem u opticaju, nije mogao proći bez odobrenja ljudi iz vrha režima i ljudi bliskih njima. Pojedini su se itekako ugradili: od toga novca podigli kuće, obezbijedili se.”
Nije, stoga, ni čudo što su poslanici vladajuće koalicije odbili predlog Koče Pavlovića, koji je krajem 2011. godine u Skupštini Crne Gore tražio da se povodom pogibije Roma održi kontrolno saslušanje potpredsjednika Vlade i ministra pravde, Đukanovićevog intimusa – Duška Markovića.
Na sjednici Skupštine na kojoj je odbijen narečeni predlog ( autor teksta bio je prisutan) bilo je potpuno jasno: procedurama se sprječava rasvjetljavanje tragedije. Preciznije – putem skupštinskih odbora, među ostalim mehanizmima, vlast igra ping-pong sa zločinom: od Odbora za ljudska prava i slobode do Odbora za politički sistem, pravosuđe i upravu. I nazad.
Zločin koji traje.
Marko MILAČIĆ